Szkoła Podstawowa nr 4 z Oddziałami Integracyjnymi im. Władysława Reymonta w Namysłowie - wyzwolony w styczniu 1945 roku Namysłów był bardzo zniszczony i wyludniony. Zniszczeniom uległy obiekty prywatne, samorządowe, w tym również szkoły, które w czasie wojny pełniły często funkcję szpitali, koszar lub magazynów. Wraz z organizowaniem administracji państwowej przystąpiono jednocześnie do intensywnych prac nad stworzeniem sieci szkół. Początkowy okres charakteryzował się dużymi trudnościami. Brakowało kadry nauczycielskiej, lokali nadających się pod obiekty szkolne oraz podręczników, zeszytów i różnego rodzaju sprzętu szkolnego.

Pierwszy rok szkolny w Namysłowie, zainaugurowany 4 września 1945 roku, rozpoczęły dwie szkoły: zbiorcza Szkoła Podstawowa nr 1 przy ulicy 3 Maja oraz średnia Szkoła Ogólnokształcąca. Dalsza rozbudowa sieci szkół w kolejnych latach związana była ze stale rosnącą liczbą mieszkańców Namysłowa. Na przełomie lat 1949/1950 Namysłów liczył już około 6 tysięcy mieszkańców, a sieć szkolnictwa podstawowego w mieście obejmowała trzy szkoły: najstarszą Szkołę Podstawową nr 1, Szkołę Podstawową nr 2 (usamodzielnioną w 1949 roku z dawnej filii Szkoły Podstawowej nr 1) oraz Szkołę Podstawową nr 3 (jedenastolatkę funkcjonującą początkowo w ramach jednolitej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Podstawowego i Licealnego, a wyodrębnioną jako samodzielna Szkoła Podstawowa nr 3 w początkach lat 60-tych i przeniesioną do nowego budynku przy ul. Łączańskiej w 1975 roku).

Początek lat 50-tych przyniósł dalszy wyraźny wzrost liczby mieszkańców Namysłowa, spowodowany rosnącym przyrostem naturalnym, a co za tym idzie wzrastać zaczęła liczba uczniów w szkołach. Istniejąca sieć szkół była niewystarczająca. Pojawiła się więc konieczność zbudowania w najbliższym czasie kolejnej szkoły podstawowej.

Starania o zgodę na budowę szkoły rozpoczęto już w 1952 roku, a szczególną rolę odegrali w nich kierownik Szkoły Podstawowej nr 1 Franciszek KORTA i Edmund HLEBOWICZ Inspektor Oświaty i Wychowania. Po sześciu latach usilnych zabiegów i przygotowań, władze wojewódzkie zatwierdziły plan budowy nowej, 11 izbowej szkoły, a przy niej domu nauczyciela. Jako projekt wybrano typową szkołę (identyczną zbudowano w już Nysie) z tym, że szkoła w Namysłowie miała być tzw. lustrzanym odbiciem nyskiej szkoły. Biorąc pod uwagę rozmieszczenie już istniejących szkół oraz plany budownictwa mieszkaniowego, nową budowę zlokalizowano w południowej części miasta, przy ul. Władysława Reymonta, gdzie perspektywicznie planowano budowę dużego osiedla mieszkalnego. Pod zabudowę i potrzeby sportowo-rekreacyjne szkoły wydzielono z Pracowniczych Ogródków Działkowych parcelę o powierzchni 2 hektarów, z czego w trakcie realizacji inwestycji 0,5 hektara zajął dom nauczyciela i przydomowe ogródki nauczycieli.
Budowę na zlecenie Dyrekcji Inwestycji Miejskich w Opolu rozpoczęło Kluczborskie Przedsiębiorstwo Budownictwa Terenowego. Tempo prac, mimo że obiekt był wznoszony z tradycyjnych materiałów budowlanych, było szybkie. Już w listopadzie 1960 roku ukończono i oddano do użytku Dom Nauczyciela na 18 rodzin. Kilka mieszkań czasowo zatrzymano na potrzeby zmagazynowania napływającego sprzętu i wyposażenia. Budynek szkoły ukończono w połowie sierpnia 1961 roku. Całkowity koszt budowy wyniósł około 10 milionów złotych. W ciągu dwóch tygodni pozostających do rozpoczęcia roku szkolnego, wyposażono gabinety i uporządkowano teren wokół obiektu. W pracach tych aktywnie uczestniczyli rodzice i uczniowie, szczególnie przy urządzaniu zieleńców oraz porządkowaniu placu pod płytę boiska szkolnego, gdzie wykonano ścieżki spacerowe, ogródek doświadczalny, posadzono drzewa i krzewy ozdobne.

Równolegle z pracami budowlanymi trwały przygotowania organizacyjne do otwarcie szkoły i rozpoczęcia pierwszego roku nauki. W listopadzie 1960 roku kandydat na kierownika szkoły Franciszek KORTA wspólnie z inspektorem Edmundem HLEBOWICZEM uzgodnili skład pierwszej kadry pedagogicznej oraz termin pierwszego posiedzenia Rady Pedagogicznej. Odbyło się ono 1 grudnia 1960 roku. Uczestniczył w nim Inspektor Edmund Hlebowicz, który przedstawił obsadę Rady Pedagogicznej oraz powołał Franciszka Kortę na pierwszego Kierownika szkoły. Rada podjęła również swoją pierwszą uchwałęo nadaniu szkole imienia Władysława Stanisława Reymonta, co miało związek z ulicą, przy której szkoła była położona. Kolejne dwie rady odbyły sięw czerwcu i sierpniu 1961 roku. Dokonano na nich przydziału obowiązków służbowych, zapoznano z organizacją i przebiegiem rozpoczęcia roku szkolnego.

Uroczyste otwarcie szkoły odbyło się w godzinach popołudniowych 31 sierpnia 1961 roku w obecności władz miejskich, wojewódzkich oraz licznie zgromadzonych uczniów, rodziców, mieszkańców miasta i delegacji szkół. Ceremonii otwarcia dokonał Ostap DŁUSKI poseł na Sejm i członek Światowej Rady Pokoju. Po przecięciu wstęgi i otwarciu szkoły przekazał klucze delegacji Samorządu Uczniowskiego. Wieczorem odbyło się spotkanie towarzyskie Rady Pedagogicznej z władzami i zaproszonymi gośćmi, które zakończyło się wspólną zabawą w sali „Polonii”.

Naukę w pierwszym roku szkolnym rozpoczęło 536 uczniów w 15 oddziałach. Liczebność uczniów w klasach wahała się od 35 do 45. Struktura organizacyjna szkoły obejmowała klasy od pierwszej do siódmej, a rok szkolny składał się z czterech semestrów, kończących się klasyfikacją w listopadzie, styczniu, kwietniu i czerwcu. Pierwszą radę pedagogiczną tworzyło 18 nauczycieli, oprócz Kierownika Szkoły Franciszka KORTY w jej skład wchodzili: Tadeusz Wójcicki, Henryka Wójcicka, Władysław Paleń, Teresa Paczkowska, Zofia Boraczyńska, Halina Hlebowicz, Zdzisława Woźniak, Antonina Koszałkowska, Walentyna Kraśnicka, Zdzisław Kraśnicki, Kazimierz Frysztak, Kazimiera Matuszewska, Maria Ostrowska, Łucja Bryja, Halina Dembowska, Kazimierz Misiołek, Maria Mościcka, Helena Karmańska.

Z dniem 1 września zaczął również pracę personel administracyjno - obsługowy: Zofia Czarnecka – sekretarka, Olga Rajch – intendentka świetlicy, Wawrzyniec Mrugała i Janina Gajek – woźni, Eliasz Wójcicki – konserwator i palacz c.o. oraz sprzątaczki: Anastazja Wójtowicz, Janina Koperska, Wanda Sarwa, Eugenia Łątkowska i Katarzyna Łątkowska.

Już od pierwszych miesięcy nauki duży nacisk położono na rozwój sportu szkolnego, którego animatorami i twórcami wielkich sukcesów sportowych byli Tadeusz i Henryka Wójciccy. Wymagało to stworzenia odpowiednich warunków organizacyjnych i bazy sportowej. We wrześniu 1961 roku przystąpiono do budowy zaplecza sportowego. Prace trwały do 1966 roku. Z wielkim zaangażowaniem pracowali uczniowie, rodzice i nauczyciele. W efekcie wybudowano stadion szkolny z 200 m bieżnią, trybunami, dwoma boiskami: ziemnym do piłki nożnej i asfaltowym do piłki ręcznej, dwoma skoczniami w dal i górką do zjeżdżania na sankach. Cały teren ogrodzono i obsadzono drzewkami. Dzięki stworzonym warunkom uczniowie szkoły już od pierwszego roku jej istnienia zaczęli odnosić sukcesy sportowe w skali gminy, powiatu, województwa, a nawet kraju.

Po niewielkim spadku liczby uczniów w połowie lat 60-tych, w 1967 roku nastąpił ponowny wzrost, który utrzymał się w latach następnych. Uchwalona przez Sejm w 1961 roku „Ustawa o rozwoju oświaty i wychowania” wydłużyła obowiązek szkolny do 8 klas. Pozostawienie w szkole części uczniów tworzących klasy ósme zwiększyło ich liczbę w 1970 roku do 629. Zmiany te spowodowały też konieczność utworzenia stanowiska zastępcy kierownika, którym został Sergiusz Falko.

Początek lat 70-tych przyniósł dwa kolejne ważne wydarzenia w życiu szkoły. 15 czerwca 1972 roku Komitet Rodzicielski oceniając bardzo wysoko dotychczasową pracę nauczycieli i osiągnięcia uczniów, przekazał ufundowany szkole sztandar z widniejącym na nim napisem „Nauką i pracą służymy Tobie Ojczyzno”. Miesiąc wcześniej, w maju 1972 roku, dzięki staraniom dyrekcji, nauczycieli wychowania fizycznego i Komitetu Rodzicielskiego rozpoczęto budowę 25 metrowego, odkrytego basenu przy szkole. Obok rodziców, uczniów i nauczycieli w pracach pomagały zakłady pracy: PBRol Ziemiełowice, SUW Namysłów, Zakład Energetyczny. Kwotę 167 tys. zł przeznaczył na budowę Komitet Rodzicielski, 150 tys. zł Huta „Bobrek” z Bytomia, która od 1969 roku organizowała na obiekcie szkoły letni wypoczynek dla dzieci swoich pracowników. Całkowity koszt budowy wyniósł 413 tys. zł, a nad przebiegiem prac przez cały czas trwania budowy czuwał Społeczny Komitet Budowy Basenu, w skład którego wchodzili: M. Zakowicz, T. Wójcicki, B. Łoś, J. Stebnicki, S. Kmieć, Z Kowalski, M. Sołdatow, S. Górnicki. Prace ukończono w rekordowo krótkim czasie 3 miesięcy. Już 22 lipca 1972 roku basen został uruchomiony. W następnych latach basen był miejscem letniego wypoczynku nie tylko uczniów szkoły, ale również kolonistów z Bytomia i mieszkańców miasta.

W 1973 roku w związku ze studiami z funkcji kierownika szkoły zrezygnował Franciszek Korta. Nowym dyrektorem szkoły został Tadeusz WÓJCICKI, a funkcję wicedyrektora nadal pełniła dotychczasowa zastępca Maria Macnar.

Lata 70-te przyniosły nowe wielkie sukcesy sportowe, jak również rozwój licznych organizacji i zespołów szkolnych. Do najprężniej działających, aż do końca lat 80-tych należały: koło PCK prowadzone przez D. Wybranowską, ZHP przez K. Nowojską, J. Bożyńską D. Berkę i E. Podomarof, LOP przez H. Wójcicką, Spółdzielnia Uczniowska prowadzona kolejno przez T. Paczkowską, Z. Boraczyńską, K. Frysztak, J. Rybicką, zespoły muzyczne, którymi opiekował się W. Paleń, Muzeum szkolne założone w 1973 roku przez B. Krzan oraz zespół teatralny, którego opiekunami były K. Dabrowska i M. Macnar.

Stałej poprawie ulegało też wyposażenie klasopracowni. W tym okresie pracownie techniczna, biologiczna, fizyczno – chemiczna należały do jednych z najlepiej wyposażonych w województwie, a dzięki współpracy z Politechniką Wrocławską i p. Fitą, rozpoczętą jeszcze w latach 60-tych, udało się stworzyć halę maszyn, tworzącą zaplecze techniczne szkoły. Pogorszeniu jednak uległa sytuacja lokalowa. Stale rosnąca liczba uczniów, która w 1979 roku wynosiła 691, a w 1980 roku przekroczyła 700 uczniów, zmusiła dyrekcję do adoptowania na pomieszczenia lekcyjne znajdujące się w piwnicach: szatnię, magazyn kolonijny i muzeum, które przeniesiono do pomieszczenia znajdującego się przy świetlicy. W 1980 roku rozpoczęto też budowę nowego pawilonu jednokondygnacyjnego z elementów drewnianych i drewnopochodnych, produkowanych w zakładach „Stolbud” w Namysłowie. Budowa trwała 1 rok i już 1 września 1981 roku w nowym czteroizbowym budynku tzw. „małej szkoły”, rozpoczęły naukę klasy I – III.

Od 1985 do 1987 roku funkcję dyrektora szkoły pełniła Janina PIŚLA, a jej zastępcą została Bożena Łebek. Na ten okres obok sukcesów sportowych przypadały znaczące sukcesy uczniów szkoły w olimpiadach matematycznych na szczeblu wojewódzkim, do których przygotowywała uczniów D. Wybranowska. W 1985 roku rozpoczął działalność zespół tańca ludowego „Ślązak”, którego pomysłodawcami i twórcami byli Janina Piśla, Stanisław Bigus i Jadwiga Rybicka. W latach 80-tych i 90-tych zespół ten odniósł wiele sukcesów w przeglądach i konkursach. Przez kilka lat działalności dla zespołu zakupiono oraz wykonano z pomocą rodziców i nauczycieli komplety strojów ludowych i wiele rekwizytów wykorzystywanych przez zespół na występach. Tańczącym towarzyszył zespół instrumentalny w składzie: Jan Krukowski – skrzypce, Ryszard Skrok – akordeon, Eugeniusz Odoj – kontrabas, Antoni Szydłowski – trąbka i Mirosław Maryniak - klarnet. W II połowie lat 90-tych działalność zespołu została zawieszona.

Po odejściu na emeryturę dyrektor Janiny Piśli w 1987 roku, na okres 1 roku funkcję dyrektora szkoły objęła Jadwiga RYBICKA. W tym czasie przerwane zostały nawiązane jeszcze przez Franciszka Kortę i Janinę Młynarską kontakty z hutą „Bobrek”, która przez wszystkie te lata materialnie i finansowo wspierała szkołę. Brak pomocy ze strony huty dał się wyraźnie odczuć w latach następnych, które charakteryzowały się dużymi trudnościami finansowymi..

Kiedy w 1988 roku piątym już z kolei dyrektorem szkoły została Cecylia TĘCIOROWSKA, warunki funkcjonowania i pracy szkoły stale pogarszały się. Obiekty szkolne ze względu na swój wiek wymagały gruntownych remontów. Szybko wzrastała też liczba uczniów, osiągając w roku szkolnym 1994/95 rekordową liczbę 883 uczniów w 33 oddziałach. Wymagało to sprawnych działań organizacyjnych. W związku z dużą liczbą oddziałów, powołano drugą obok B. Łebek wicedyrektor Elżbietę Podomarof, na pomieszczenia lekcyjne adoptowano większość pomieszczeń, jakimi dysponowała szkoła. Wszystkie te problemy nie wpłynęły na obniżenie wysokiego poziomu nauczania, uczniowie szkoły nadal osiągali szereg sukcesów w zawodach sportowych i olimpiadach przedmiotowych. Twórcami wielkich osiągnięć sportowych lat 90-tych byli Jan Krukowski i Cezary Duda; przedmiotowych: Kazimierz Florek, Krystyna Czemeżyńska, Kazimierz Fiała, Piotr Lechowicz, Jolanta Wilczyńska, Eugeniusz Miś i Jolanta Ceglecka.
Od 1993 roku rozpoczął działalność założony przez Kazimierza Fiałę zespół muzyczny „GAMA”, który do dziś jest jednym z najlepszych zespołów w swojej kategorii w województwie. Zorganizowany z jego inicjatywy w 1994 roku Szkolny Festiwal Piosenki, stał się największą i najpopularniejszą szkolną imprezą muzyczną.

Nowością na skalę gminy stały się organizowane corocznie od 1995 roku festyny dla mieszkańców pod nazwą „KWIETNIOWA MAJÓWKA”. Ich pomysłodawcą była dyrektor Cecylia Tęciorowska. Obok rozrywki, dzieci miały możliwość sprzedaży swoich wytworów i wędrówki w świat małej przedsiębiorczości. Pozyskiwane w ten sposób pieniądze przeznaczane są na potrzeby szkoły między innymi na zakup sprzętu nagłaśniającego, wykorzystywanego przy organizacji uroczystości szkolnych, sprzętu audiowizualnego i komputerowego, a w ostatnim roku na remont basenu szkolnego. Idąc z duchem przemian zachodzących w kraju, rozwijającej się samorządności, w szkole jako pierwszej w gminie, wprowadzono finansowane dodatkowo przez gminę zajęcia KOSS-u (Kształcenie Obywatelskiego w Szkole Samorządowej), uczące demokracji i samorządności lokalnej, umiejętności obywatelskich i aktywności społecznej.

Po objęciu w 1996 roku funkcji dyrektora przez Elżbietę PODOMAROF i wicedyrektora przez Barbarę Stryjak, szkoła stanęła przed poważnym wyzwaniem. W kwietniu 1997 roku władze gminne zaproponowały przekształcenie szkoły w placówkę integracyjną. Rada Pedagogiczna w maju 1997 roku wyraziła zgodę na przekształcenie i utworzenie w szkole oddziałów integracyjnych, w których dzieci rozpoczęły naukę od września 1997 roku. Szkoła stała się jedyną w gminie i jedną z kilku w województwie placówek dających możliwość kontynuowania nauki w szkole dzieciom niepełnosprawnym. Wymagało to przystosowania niektórych pomieszczeń do potrzeb osób niepełnosprawnych i przygotowania do pracy w tych klasach kadry pedagogicznej (proces ten trwa nadal).

W grudniu 1997 roku na wniosek Powiatowego Inspektora Sanitarnego zamknięty został ze względu na stan techniczny budynek tak zwanej „małej szkoły”. W dalszej kolejności budynek przeznaczony został do rozbiórki. Spowodowało to duże komplikacje organizacyjne. Duża liczba uczniów przy małej ilości gabinetów lekcyjnych wymusiły zmiany organizacyjne i wydłużenie dnia nauki.
Ważnym wydarzeniem w życiu szkoły stały się organizowane od 1998 roku przez E. Podomarof wspólnie z nauczycielami języka polskiego, sztuki i wychowania fizycznego „KONFRONTACJE ARTYSTYCZNE”, będące przeglądem szkolnych talentów w zakresie twórczości literackiej, recytacji, sztuk plastycznych, muzyki, tańca i akrobatyki sportowej.

1 września 1999 roku dyrektorem szkoły został Piotr Lechowicz, a jego zastępcą Iwona Fiała. Rozpoczynający się rok szkolny był szczególny dla szkoły i całej oświaty. Rozpoczęta reforma systemu edukacji, wprowadzająca nową strukturę szkolnictwa, zmuszała samorządy lokalne do tworzenia nowych sieci szkół. W wyniku reorganizacji sieci szkolnej w gminie, szkoła przekształcona została w 6-letnią szkołę podstawową, po której uczniowie przechodzą do 3-letnich gimnazjów. Wprowadzone zmiany polegające na zmniejszeniu ilości szkół podstawowych i powołaniu gimnazjów, spowodowały przeniesienie do „Czwórki” dużej ilości uczniów po zlikwidowanej Szkole Podstawowej nr 6. Liczba uczniów szkoły wzrosła do 830, a liczba oddziałów do 36. Trudne warunki lokalowe zmusiły dyrekcję do pozostawienia części oddziałów na jeden rok w budynku Gimnazjum nr 2 (dawna Szkoła Podstawowa nr 6).

Sytuacja uległa poprawie w lutym 2000 roku, kiedy ukończono i oddano do użytku nowy, piękny budynek szkoły, powstały w miejscu zamkniętej w 1997 roku tzw. „małej szkoły”. Jego budowę rozpoczęto po decyzji władz gminy i rozstrzygnięciu przetargu na wykonawstwo, w lipcu 1999 roku. Po 6-miesięcznych pracach, w styczniu 2000 roku, brzeska firma EKOBUD oddała do użytku nowy budynek z czterema salami, gabinetem rehabilitacyjnym, pokojem nauczycielskim, szatnią i zapleczem sanitarnym. Po uroczystym otwarciu, którego dokonali burmistrzowie Krzysztof Kuchczyński, Krystyna Leszczyńska, Michał Ilnicki, przewodniczący Rady Miejskiej Kazimierz Dubiński i dyrektor generalny Urzędu Wojewódzkiego Mirosław Czernysz, uczniowie rozpoczęli naukę w nowej szkole.

W nowe tysiąclecie szkoła weszła jako największa spośród szkół podstawowych i gimnazjów w powiecie namysłowskim.

Do najważniejszych problemów przed jakimi stanęła szkoła należała bardzo trudna sytuacja lokalowa. W budynku głównym, jedynym do dyspozycji uczyło się 828 uczniów w 36 oddziałach. Stan techniczny budynku głównego był bardzo zły. Obiekt szkoły wybudowano w 1961 roku i do chwili objęcia przeze mnie funkcji dyrektora nie przechodził żadnych gruntownych remontów. Od 3 lat ze względów na stan techniczny nie funkcjonował basen szkolny a remontu wymagały wszystkie pomieszczenia szkolne. Kolejnym istotnym problemem był wyeksploatowany podstawowy sprzęt oraz brak pomocy dydaktycznych, szczególnie audiowizualnych oraz sprzętu komputerowego. Natomiast dużym atutem szkoły była i jest bardzo dobra, wykształcona kadra pedagogiczna, zdolni uczniowie i zaangażowani w życie szkoły rodzice. Mimo tych trudności szkoła osiągała dobre wyniki, a uczniowie zdobywali czołowe miejsca w zawodach sportowych i konkursach przedmiotowych na różnych szczeblach.

Do najważniejszych zadań realizowanych w ostatnich dwóch latach należą:

1. Przekształcenie szkoły w placówkę integracyjną.

Od 1999 r. powstały 4 nowe klasy integracyjne. W sumie w 6 oddziałach uczy się 90 uczniów, w tym 24 uczniów niepełnosprawnych. Klasy te cieszą się coraz większym zainteresowaniem uczniów, dla których są dodatkowe zajęcia z muzykoterapii, rehabilitacji i logopedii. W klasach tych uczy dodatkowo pedagog specjalny oraz specjaliści z zakresu terapii pedagogicznej i oligofrenopedagogiki.
Obiekt szkoły jest stopniowo przygotowywany dla potrzeb tych uczniów, głównie poprzez likwidację barier architektonicznych. Część kadry pedagogicznej uzupełniła swoje kwalifikacje pod kątem pracy w klasach integracyjnych.

2. Rozwój bazy technicznej szkoły.

W ostatnim czasie wyremontowano dużą część pomieszczeń klasowych. Stworzono pracownię internetową, logopedyczną, gabinet rehabilitacyjny. Wymieniono część stolarki okiennej oraz drzwi wejściowych, wyremontowano basen szkolny, który w okresie wakacji służy jako miejsce rekreacji dla uczniów naszej szkoły, salę gimnastyczną i wiele innych. Dużą cześć tych inicjatyw wykonano za własne środki pozyskane przez szkołę.

3. Stworzenie ciekawej oferty zajęć pozalekcyjnych dla uczniów zdolnych oraz mających trudności w nauce.

W szkole od 3 lat funkcjonują 2 zespoły SKS, zespół tańca ludowego „Ślązak”, zespół taneczny „Czwóreczki”, zespół wokalny „Gama”, kółka teatralne i dziennikarskie, zespoły dysortograficzne, korekcyjno – kompensacyjne, zajęcia z gimnastyki korekcyjnej oraz od początku tego roku szkolnego kółko internetowe. W zajęciach tych uczestniczy ponad 50% uczniów naszej szkoły, a finansowane są w ponad 50% z budżetu gminy. Część zajęć nauczyciele organizują społecznie.

4. Stworzenie WDN

Od 3 lat jest bardzo ważnym elementem doskonalenia nauczycieli, wykorzystując doświadczenie i osiągnięcia własnej kadry pedagogicznej.

5. Promocja szkoły w środowisku lokalnym

Szkoła organizuje wiele imprez o charakterze środowiskowym. Są one wspaniałą okazją do promocji szkoły i jej osiągnięć. Jest to również okazja do pozyskiwania dla szkoły sponsorów. Imprezy te cieszą się bardzo dużą popularnością, gromadzą wielu uczestników i widzów. Wpisały się one w na stałe w życie szkoły i regionu. Do najważniejszych z nich należą: festyn rekreacyjny „Kwietniowa majówka”, Szkolny Festiwal Piosenki, Szkolne Konfrontacje Artystyczne. W organizacji tych imprez biorą udział rodzice, uczniowie i nauczyciele, co stwarza bardzo dobry kontakt pomiędzy nauczycielami i rodzicami.

Realizacja wszystkich tych zadań ukierunkowana jest na kształcenie ucznia – absolwenta w pełni przygotowanego do kolejnych etapów edukacji oraz stworzenia ze szkoły ośrodka kultury w środowisku w szerokim tego słowa znaczeniu, miejsca powszechnie dostępnego w godzinach popołudniowych, stale podnoszącego poziom organizacyjny i edukacyjny.

W tym celu w roku 2000 przystąpiliśmy do opracowania systemu mierzenia jakości pracy szkoły, który pozwoliłby określić na ile potrzeby i aspiracje uczniów i rodziców oraz szkoły są realizowane w ramach prowadzonych zajęć.

Do najmocniejszych stron szkoły w ostatnich dwóch latach należy zaliczyć: osiągnięcia sportowe, sukcesy zespołów muzycznych oraz dobrze funkcjonujący system kształcenia integracyjnego. Szkoła posiada własnego specjalistę z zakresu logopedii, 6 pedagogów z zakresu oligofrenopedagogiki i terapii pedagogicznej. Na wysokim poziomie postawiona jest organizacja imprez oraz uroczystości szkolnych i środowiskowych. Dużym ich atutem jest masowy udział rodziców, dzieci i nauczycieli.