NADPOBUDLIWOŚĆ PSYCHORUCHOWA

Pod pojęciem nadpobudliwości psychoruchowej rozumiemy najczęściej nadmierną pobudliwość układu nerwowego, która objawia się gwałtownymi reakcjami na bodźce zewnętrzne, zarówno w sferze ruchowej jak i psychicznej. W literaturze spotykamy się z określeniami :
• ADHD, czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej z zaburzeniami uwagi
• ADD, czyli zaburzenia uwagi bez objawów ruchliwości
• zespół hiperkinetyczny, termin stosowany zastępczo (w klasyfikacji ICD-10) równoznaczny z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej
Wymienione określenia dotyczą tak na prawdę tego samego problemu. Charakterystycznymi objawami zespołu nadpobudliwości psychoruchowej są zaburzenia w trzech sferach: emocjonalnej, ruchowej i poznawczej. Zaburzenia te mogą występować równocześnie we wszystkich sferach lub tylko w jednej.
Nadpobudliwość poznawczą charakteryzują zaburzenia w czynnościach orientacyjno – poznawczych, wszystkie bodźce płynące z otoczenia zwracają uwagę dziecka. Charakteryzuje je brak selektywności uwagi, problemy z koncentracją na wybranym przedmiocie, ciągłe rozproszenie, trudności z kierowaniem procesem spostrzegania, pochopność wnioskowania.
Nadpobudliwość ruchowa to wzmożona ekspansja ruchowa, niepokój ruchowy w zakresie motoryki małej i dużej. Dzieci takie biegają, wiercą się na krześle, podskakują, są pełne energii. Nie są w stanie pozostać bez ruchu nawet na krótki czas, bywają niezręczne, brak im precyzji, dokładności w wykonywaniu zadań, szybko się nużą czynnościami wymagającymi wytrwałości.
Nadpobudliwość emocjonalna wiąże się ze zwiększoną wrażliwością na bodźce. Reakcje emocjonalne są niewspółmiernie silne, często nieadekwatne, reakcjom tym często towarzyszy nasilona aktywność ruchowa. Dzieci takie bywają konfliktowe, wybuchowe, dokuczliwe, obrażalskie, mają trudności w dostosowaniu się do reguł i zasad, słabo kontrolują swoje działania.
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej rozpoznać można po dokładnej analizie informacji o rozwoju i sposobie zachowania się dziecka w domu, szkole, na podwórku. Wskazane jest badanie lekarskie (neurolog lub psychiatra) oraz badanie psychologiczne. O nadpobudliwości można powiedzieć wtedy, gdy początek zaburzenia wystąpił nie później niż w wieku 7 lat, a objawy utrzymują się co najmniej przez 6 miesięcy w stopniu utrudniającym normalny rozwój i funkcjonowanie dziecka.
Aby pomóc dziecku wskazane jest zastosowanie specjalnych metod pracy zarówno w domu jak i w szkole, które pozwolą na minimalizowanie niekorzystnych efektów zaburzeń. W naszej poradni można uzyskać pomoc w rozpoznaniu problemu poprzez diagnozę psychologiczną, skierowanie do specjalistów, jak również udzielamy rodzicom i nauczycielom porad dotyczących pracy z dzieckiem nadpobudliwym.